บทนำ
สามปีที่แล้ว ปู่ของฉันซึ่งไม่เคยเรียนหนังสือเลย ได้ถูกโรคปอดอักเสบเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดมานาน 8 ปี เขาได้ดึงท่อออกด้วยตัวเองในโรงพยาบาล ไม่สนใจคำขอร้องของลุงสามคนที่นั่งคุกเข่าข้างเตียง ต้องการที่จะออกจากโรงพยาบาลให้ได้ เมื่อรถพาเขากลับบ้าน เขานั่งบนเก้าอี้ผ้าใบที่ทำด้วยมือของเขาเอง สั่งเสียทุกอย่างอย่างสงบ และเรียกฉันไปข้างๆ
คำถามเกี่ยวกับโรค
เขาถามว่า โรคปอดอักเสบคือโรคอะไรกันแน่? มาหลายปีแล้วก็ยังไม่รู้เลย ฉันค้นหาในโทรศัพท์และบอกเขาว่าโรคนี้มีชื่อเต็มว่าอะไร อาการมีอะไรบ้าง ทุกครั้งที่พูดชื่ออาการ เขาหัวเราะและบอกว่า ถูกต้อง ทุกอย่างไม่ผิด
การจากไป
เมื่อฉันอ่านเสร็จ เขาก็ถามว่า แล้วโรคนี้สุดท้ายทำให้คน "ตาย" ได้เพราะอะไร? ฉันฟังแล้วน้ำตาเริ่มรื้น ไม่สามารถอ่านต่อไปได้ เขามองฉันและพูดว่า ลูกเอ๋ย อ่านต่อเถอะ มันไม่สำคัญหรอก ฉันลังเลและตอบว่า การล้มเหลวของหลายอวัยวะ เขาพยักหน้าและพูดเบาๆ ว่า ฟังดูน่ากลัวนะ
การเขียนโคลงกลอน
เงียบไปครู่หนึ่ง เขาหรี่ตามองโพสต์คู่ที่ติดอยู่บนกรอบประตูและถามว่า วัยรุ่นในปัจจุบันยังเขียนคู่กลอนกันอยู่ไหม? ฉันพยักหน้าและตอบว่า ยังมีคนเขียนอยู่ ปู่หันมามองฉันและเรียกร้องให้ฉันช่วยเขาลุกขึ้น เขาเรียกคุณย่าให้เอาแว่นตาและกระดาษมา
การดับสูญ
เมื่อทุกคนมองเห็นเขา ก็วิ่งเข้ามาใกล้ บางคนยังรีบเอาโต๊ะเล็กมาให้ ปู่ไม่สนใจพวกเขา สวมแว่นตา ใช้หลังโน้มไปข้างหน้า วางสมุดบนตัก มือสั่นด้วยอายุกำลังเขียนโคลงกลอน — "โลกนี้ข้ามองได้เห็นทุกข์ยาก แต่ตรียจิตยังไม่หมดหวัง" เมื่อฉันอ่านเสร็จ ฉันบอกปู่ว่า นี่มันคล้ายกับ... ที่ใช้ในการงานศพ
การใช้พจนานุกรม
ปู่ออกแว่นตาแล้วหัวเราะว่า ใช่ มันคือโคลงที่ฉันเขียนให้ตัวเอง เมื่อทุกคนอ่านโคลงนี้ ปู่บอกว่าดูตัวอักษร "消" มีสามจุดน้ำทำให้ดี หรือ "销" ที่มีตัวอักษรทองดี? ฉันยังไม่ทันตอบ เขาก็ตื่นเต้นลงเรียกคุณย่าให้เอาพจนานุกรมที่เก่าจนขาดมาให้
การค้นหาความหมาย
เมื่อได้พจนานุกรม เขาสูดหายใจลึกๆ แล้วสะอึกไอหนึ่งครั้ง เสียงไอและน้ำลาย และเริ่มเปิดพจนานุกรม ทีท่าของเขาเหมือนเด็กนักเรียนครั้งแรกที่ค้นหาคำ เขาหาไป 10 นาที
การจากไปอย่างสงบ
เมื่อตรวจสอบผลลัพธ์แล้ว เขาเอากระดาษกลับมา ขีดฆ่าตัวอักษร "消" และเขียน "销" ติดไว้ หลังจากเขียนเสร็จ เขาพิเคราะห์เป็นเวลานาน แล้วก็พูดว่า ว่าใช่นี่แหละ ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เขานอนลงบนเตียง ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เขากินข้าวต้มหนึ่งถ้วย หลังจากสองชั่วโมงเขาเริ่มพูดพล่าม
บทสรุป
ผ่านไปสี่ชั่วโมง เขากล่าวคำสั้นๆ แล้วปากเขาปิดลง หัวเขาโน้มไปเบาๆ เสียชีวิตอย่างสงบ อายุ 81 ปี ฉันก็ไม่รู้ว่าความหมายของการเรียนรู้อย่างตั้งใจคืออะไร เพียงแต่ว่าคืนนั้น มองดูปู่ซึ่งอยู่ในสภาพอ่อนแรงใต้แสงสลัว โน้มหลัง เหลือบตามอง เขาพยายามจะเข้าใจความหมายของตัวอักษรสองตัว มันทำให้ฉันลืมความเศร้า ลืมการคิดถึงวิธีทำให้เขาสุขใจในช่วงเวลาสุดท้าย
ความห่วงใยในความรู้
ฉันรู้สึกเหมือนรูขุมขนทั่วร่างกายกำลังเปิดออก มีความอบอุ่นในใจ ในช่วงเวลานั้นฉันไม่รู้สึกว่าเขาเป็นญาติของฉัน เป็นผู้สูงอายุของฉัน แต่ฉันรู้สึกโชคดีที่ได้เห็นชีวิตที่ไม่กลัวความตาย ไม่รู้สึกตื่นตระหนก ความปรารถนาที่จะรู้ของชีวิตที่เต็มเปี่ยม แม้ว่าจะไม่สามารถเข้าใจความตายและนิรันดร์ในอนาคตที่มองเห็นได้ แต่ฉันยังคงอยากรู้มากขึ้น
การเผชิญหน้ากับความตาย
และอยากที่จะทำให้ขอบเขตของสิ่งที่ไม่แน่นอนนั้นให้ชัดเจนมากขึ้น ถ้าความตายเป็นกระจก ฉันหวังว่าวันหนึ่ง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับตัวเองในกระจก ฉันก็จะสามารถไม่รู้สึกอับอาย ไม่รู้สึกโกรธ ไม่รู้สึกผิดก็ตาม อย่างนั้นแล้วจึงซาบซึ้งต่อทุกการเลือกที่ทำไว้ ทุกคำพูดที่กล่าวออกไป และทุกคนที่รัก
ความคิดเห็นของผู้ใช้
ยังไม่มีความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น